HALLEDERİZ!

                                                        HALLEDERİZ!

Okullar ara tatil vermişti. Pencereden giren güneş, hem mutfağı aydınlatıyor hem de soğuğu kırıyordu. Pelin, kızının düzgün kahvaltı yapmasına yardımcı olmak istediği için erkenden kalkıp hazırlıklara başlamıştı. Normalde bu kadar uyumasına izin vermezdi, ancak biraz daha uyumasına müsaade etmişti. Bu sırada kızı Ayşe içeri girdi, gözlerini ovuşturarak. Tatilde proje ödevi verildiğini ve gereken birçok şeyin alınması gerektiğini söyledi. İstenilenler genellikle kırtasiyelerde bulunmayacak şeylerdi. "Nereden alacağım bunları?" diye endişe içindeyken annesi, "Babana sordun mu kızım?" dedi. Kızı, hemen babasına sordu ve “hallederiz kızım sen merak etme” cevabını aldıktan sonra, kahvaltısını keyifle yapmaya başladı. 

Pelin bir şey demedi ama içinden geçirdi: "Kesinlikle halleder!" Evlenmeden önceki günler aklına geldi, çayları doldururken. Aynı iş yerinde çalışıyorlardı. Ortak bir arkadaşları tanıştırmış ve "Çok iyi bir çocuk," demişti Hasan için. Hasanın çevresi geniş ve sevgi doluydu. Herkesin işini halleder, her işe koşardı. Gerçekten de, Hasan'ın halledemeyeceği bir iş olduğunu düşünmek zordu. Şimdi de kızına öyle geliyordu. "Yine de akşama doğru babana hatırlatırsan iyi olur," diye kızını tembihledi.

Hasan'ın lakabı "Hallederiz"di. "Sıkıntı yok" ve "O iş bende" en sevdiği sözlerdi. Pelin ne kadar tedbirliyse, Hasan bir o kadar umursamazdı. Hayatta gamsız insanlar olur ya, işte Hasan onlardan biriydi. "Kervan yolda düzülür," derdi. Hasta olana kadar önlem almaz, "Bana bir şey olmaz" diye diye tüm kış hastalıkla boğuşurdu. Planlı bir tatillerinde bile uçak biletini almayı unutur ya da son dakikada en pahalı biletleri almak zorunda kalırdı. Arabanın bakımını ve tamirini sürekli erteledi. Yolda kalınca da bir şekilde halleder ama genellikle pahalıya patlardı. Her defasında Pelin'in tüyleri diken diken olurdu. İlk başlarda Hasan'ı değiştirmeye çalıştı ama değiştiremeyeceğini anladı. Nasıl oluyorsa, o kadar tedbirsizliğe rağmen her zaman ayakta kalırdı. Son dakikada her işini hallederdi.

Akşam olmuş, Hasan eve saatler sonra gelmişti. Eve gelir gelmez başına gelenleri anlatmaya başladı. Başına gelen her türlü olayı anlatıyordu: araç arızaları, büyük kırtasiyelerin kapanması... Bunların hepsiyle uğraşmasına rağmen nasıl hallettiğini anlatıyordu. İnsanoğlu var olduğundan beri hayattaki problemler bitmedi. İnsan, çoğu zaman problemleri ya görmezden geldi ya da ertelemeye çalıştı. Çözülmeyen bu problemler de günün sonunda can acıtıcı krizler halini aldı.

İşte insanın çözüm yeteneği de tam da burada devreye girer. Kriz anında çözüm üretebilmek bir maharettir. Fakat asıl hikmet, krizlerin tekrarlamasını engellemektir. Aksi halde krizden çıkabilen, düştüğünde kalkabilen insan artık düşmekten korkmaz ve bu da onu bir problem olduğunda "Hallederiz" diye düşünmeye sevk eder. Bu, krizle karşılaşıldığında anlık çözümler aramaya, günü kurtarmaya iter kişiyi. Asıl önemli olan ise, insanın tedbirli olmasıdır. Bu sayede yeni krizlerin önüne geçilir ve daha konforlu, daha az gergin bir hayatı olur.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın hayatta karşılaşabileceği problemleri analiz eder. Bir rehber gibi, problemin nerede olduğunu ve çıkış yollarını gösterir. 

Bu, problemlerin krize dönüşmeden çözülmesini sağlar. Anlık çözümler sunmak yerine insanın dayanıklılığını artırmayı hedefler. Bu sayede insan aynı problemlerle uğraşmaktan kurtulur ve hayatta ilerler. Çünkü, insana çölü geçiren şey, yanında çok su taşıması değil, susuzluğa dayanıklı olmasıdır.